Kan het eten van vis de ziekte van Parkinson voorkomen?
Volgens het laatste onderzoek kan een chemische stof die veel in vissen wordt aangetroffen, de ziekte van Parkinson voorkomen. Het team heeft ook een uniek mechanisme blootgelegd dat zou kunnen helpen bij het ontwerpen van betere medicijnen om neurodegeneratieve ziekten aan te pakken.
In de afgelopen decennia is er serieus onderzoek gedaan naar de vraag of het eten van meer vis kan helpen om het risico op dementie te verminderen en de cognitieve gezondheid te verbeteren. Tot op heden is het bewijs dat deze theorie ondersteunt sterk.
Omega-vetzuren werden aanvankelijk beschouwd als de chemicaliën achter de neuroprotectieve krachten van vissen, maar studies die deze theorie ondersteunen, zijn nog niet uitgekomen.
Hoewel veel marketingbedrijven ons oprecht vertellen dat omega-supplementen dementie zullen voorkomen en onze geest langer levendig zullen houden, ondersteunt de wetenschap deze bewering niet.
Dus, welk bestanddeel van vis komt onze hersenen ten goede? Volgens de laatste studie om deze vraag te beantwoorden, kan het een eiwit zijn dat parvalbumine wordt genoemd.
Parvalbumine, een calciumbindend eiwit, wordt in grote hoeveelheden aangetroffen in veel vissoorten, vooral in spierweefsel. Het is de meest voorkomende oorzaak van allergische reacties bij mensen met visallergieën; parvalbumine kan het immuunsysteem activeren door onze spijsverteringssappen te vermijden en in het bloed terecht te komen.
Van vissen tot Parkinson
Hoewel de exacte mechanismen die de ziekte van Parkinson aansturen, nog steeds worden ontrafeld, is het bekend dat een bepaalde eiwitvorming belangrijk is. Alfa-synucleïne, ook wel het Parkinson-eiwit genoemd, wordt aangetroffen in bosjes in de hersenen van mensen met de ziekte van Parkinson.
Wanneer eiwitten verkeerd vouwen, hebben ze de neiging aan elkaar te kleven en fibrillen of amyloïden te vormen. Amyloïden zijn niet altijd ongezond, maar ze zijn aanwezig in een aantal neurodegeneratieve aandoeningen, waaronder de ziekte van Huntington, Parkinson en Alzheimer.
Onlangs hebben onderzoekers van Chalmers University of Technology in Göteborg, Zweden, tests uitgevoerd om te onderzoeken hoe parvalbumine interageert met alfa-synucleïne. Hun bevindingen worden deze week gepubliceerd in het tijdschrift Wetenschappelijke rapporten.
Ze onthulden dat parvalbumine alfa-synucleïne 'wegvangt' en het bindt zodat het niet de storende klonten kan vormen die bij Parkinson worden gezien. Hoofdonderzoeksauteur prof.Pernilla Wittung-Stafshede, hoofd van de afdeling Chemische Biologie aan de universiteit, legt uit:
"Parvalbumine vangt het‘ Parkinson-eiwit ’op en voorkomt feitelijk dat het aggregeert, simpelweg door zichzelf eerst te aggregeren."
Op deze manier heeft parvalbumine het potentieel om abnormale amyloïden op te ruimen voordat ze de kans krijgen zich te vormen. Het is dus mogelijk dat het eten van vis met een hoog gehalte aan deze eiwitten een beschermend effect heeft.
Onder vele andere vissen zoals haring, kabeljauw, roodbaars, karper, rode snapper en rode zalm bevatten grote hoeveelheden parvalbumine. De niveaus fluctueren echter het hele jaar door.
“Vis is normaal gesproken veel voedzamer aan het einde van de zomer, vanwege een verhoogde metabolische activiteit. Niveaus van parvalbumine zijn veel hoger bij vissen nadat ze veel zon hebben gehad, dus het kan de moeite waard zijn om de consumptie in de herfst te verhogen. "
Nathalie Scheers, assistent-professor, Chalmers University of Technology
Een broodnodige ontdekking
Omdat dit type geaggregeerd eiwit veel voorkomt in een aantal neurodegeneratieve aandoeningen, willen de onderzoekers de activiteit van parvalbumine verder onderzoeken.
De opwinding rond deze bevindingen is tweeledig: ten eerste hebben ze een ander molecuul geïdentificeerd dat zou kunnen helpen bij het bestrijden van neurodegeneratieve aandoeningen; en ten tweede hebben ze een nieuw werkingsmechanisme ontdekt waarop medicijnontwerpers zich kunnen richten.
Prof. Wittung-Stafshede legt het belang van dit onderzoek en soortgelijke projecten uit:
“Deze ziekten komen met de leeftijd, en mensen leven steeds langer. Er zal in de toekomst een explosie van deze ziekten plaatsvinden - en het enge is dat we momenteel geen genezing hebben. We moeten dus alles opvolgen dat er veelbelovend uitziet. "
Onderzoekers van dezelfde universiteit plannen al vervolgonderzoeken. Ze zijn specifiek van plan om te bestuderen hoe parvalbumine uit haring wordt getransporteerd naar menselijke weefsels.
Hoewel deze onderzoekslijn nog in de kinderschoenen staat, is het opwindend om te lezen.
